Figurka - hoplita- spartański wojownik - (wu75963a1) (Veronese)

FIGURKA - SPARTAŃSKI WOJOWNIK - VERONESE

WYOBRAŹ SOBIE JAK TEN ładny PRZEDMIOT UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

firma: Veronese

(WU75963A1)

Materiał: mieszanka żywic pokryta brązem

produkt ma sygnaturę Veronese. Towar został pomalowany ręcznie przez artystę, dzięki czemu jest wyjątkowy i unikalny.

Ten doskonały przedmiot może stanowić nieszablonowy podarunek dla twoich bliskich, albo unikatową ozdobę każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historyczny charakter.

rozmiary: 13 cm x 12 cm x 35,5 cm

waga: 1,16 kg

„Hoplici (stgr. πλται hoplitai, l.poj. πλτης hoplites) – ciężkozbrojni piechurzy walczący w zwartym szyku, zwanym falangą.

Hoplici pojawili się na polach bitew w starożytnej Grecji w połowie VII wieku p.n.e.[potrzebne źródło] Oddziały hoplitów stwarzali wolni, mniej zamożni obywatele miast greckich, czyli polis. Ich sukcesy w walkach z wojskami perskimi spowodowały, że po wojnach perskich władcy tego kraju chętnie najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim było do 30000 najemnych Greków). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie hellenistycznym za panowania Diadochów.

Powstanie szyku falangi było realne dzięki wynalezieniu "argiwskiej" tarczy hoplon[1] z podwójnym uchwytem. Wcześniej[2] wojownicy helleńscy posługiwali się tarczami przysłaniającymi wszakże niemal całe ciało,zaopatrzonymi w jeden, centralnie położony uchwyt, co powodowało prędkie zmęczenie nadgarstka i przedramienia. Teraz uchwyt dla rąk przesunięto ku krawędzi tarczy, a centralnie umieszczono pas mocujący przedramię żołnierza tuż poniżej łokcia. Drugim ważnym nabytkiem był "koryncki" hełm pozostawiający odsłonięte jedynie oczy i usta.

Wielkość tarczy (średnica ok. 100 cm), a także fakt, że nie chroniła ona już całego ciała spowodował, iż żołnierze stawali w zwartej formacji, ramię przy ramieniu tak, by tarcza zachodziła za tarczę osłaniającą kolegę z prawej. Powstała więc formacja zwana falangą, która - wobec tendencji do dążenia do maksymalnie pewnego schronienia za tarczą sąsiada - miała naturalną tendencję do przesuwania się w prawo.

Początkowo falanga była formacją o głębokości od czterech do ośmiu szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dodatkową bronią był krótki miecz, a wyposażeniem ochronnym napierśnik i nagolenniki. Wraz z ubożeniem społeczeństw polis napierśnik zastąpił płócienny kaftan, a bywało, że hoplici walczyli w samych chlamidach, a choćby nago.

W okresie późniejszym do taktyki frontalnej dodano dwa dopełniające manewry: kontrmarsz lakoński (wykorzystywany przy przechodzeniu z szyku marszowego w czołowy i odwrotnie, jak i przy zmianie frontu całości lub części falangi, gdy nieprzyjaciel uderzał z kierunku innego niżeli czołowy) i anastrofę (polegającą na kontrmarszowym wycofaniu jednego ze skrzydeł i ustawieniu go za plecami innej części formacji dla przydania falandze ciężaru). W tych czasach też, a mowa o IV wieku p.n.e., liczba szeregów wahała się od ośmiu do - nawet (wyjątkowo) - trzydziestu sześciu.

Hoplici w bitwie

Pierwszą znaną nam bitwą hoplitów jest starcie pod Hysiaj w roku 669 p.n.e., kiedy to Argos pokonało po raz ostatni (właśnie przy zaimplementowaniu falangi hoplitów) Spartę. Poeta Tyrtajos zaczął opiewać falangę około roku 650 p.n.e..

Falanga ruszała do bitwy wznosząc okrzyki bojowe albo skandując powszechnie znane poematy (przede wszystkim Tyrtajosa) a czasami uderzając drzewcami włóczni o tarcze celem przerażenia przeciwnika. Hoplici atakowali biegiem (jak pod Maratonem lub Delion) również wolno, krokiem mierzonym, do wtóru piszczałek (pod Mantineją). Następnie ściany falang zderzały się tarczami i następowało spychanie (othismos) gdzie decydował ciężar prącej wszystkimi szeregami naprzód formacji. Żołnierze pierwszego szeregu szli naprzód lub cofali się, walczyli i umierali, a pomóc im mogli tylko koledzy z szeregu drugiego, bowiem tylko ich włócznie mogły dosięgnąć wroga. Zabitego zastępował natychmiast idący za nim, a na jego miejsce wchodził kolejny, z dalszego szeregu.

Falandze, formacji ciężkiej i w starciu rozstrzygającej, towarzyszyła lekka piechota peltastów oraz pododdziały strzeleckie - procarzy, rzadziej łuczników. Sporadycznie też pojawiała się na polach bitew konnica - hippeis - wykonująca głównie (z braku siodła i strzemion) zadania zwiadowcze, względnie pościgowe. Właściwie dopiero za czasów Aleksandra Macedońskiego konnica zaczęła odgrywać rolę formacji przełamującej.

Wyszkolenie

Hoplita

Do IV wieku p.n.e. Szkolenia żołnierzy toczyło się od dziecka od ukończenia 7 lat. Hoplita umiał świetne władać bronią, znał swoje miejsce w szeregu i musztrę pododdziału, niemało ponadto wiedział o taktyce. Cywilizacja oparta na militaryzmie jako swój składnik wprowadzała taktykę jako składnik kultury i wiedzy. Podobnie w dziedzinie dowodzenia - strategami zostawali ludzie o odpowiednim doświadczeniu zdobytym w walce i popartym sukcesami lub o odpowiednim statusie społecznym, co wiązało się ze szczególnym dostępem do wiedzy o taktyce z racji elitarnej pozycji. W Sparcie naczelne dowództwo przypadało - z racji urodzenia - jednemu z dwóch królów, którzy podlegali choćby zwykłemu wyszkoleniu żołnierskiemu, jakiemu poddawani byli wszyscy Spartiaci od 7 roku życia.

Podobnie było z posługiwaniem się bronią. Hoplita umiał jako ekspert operować tarczą i włócznią, mieczem,, a także - w ograniczonym zakresie - procą lub łukiem; przewaga formacji hoplitów nad innymi rodzajami wojsk w tamtym okresie leżała najczęściej właśnie w genialnym wyszkoleniu i w oryginalności tej formacji.

Uzbrojenie hoplity:

włócznia (ok. 2.5 metra długości)

krótki miecz

tarcza

hełm

pancerz

nagolenice

Pełen rynsztunek hoplity ważył ok. 30-35 kg.[3].

Kres formacji

Początek końca hoplitów nastąpił w roku 338 p.n.e. Pod Cheroneją gdzie sprzymierzone armie greckie sromotnie przegrały z uzbrojonymi w długie sarissy Macedończykami Filipa II i jego syna Aleksandra. W tej bitwie hoplici odsłonili swe prawe (a więc nie osłonięte) skrzydło w wyniku skośnego manewru Macedończyków, a w powstałą lukę wpadła konnica Aleksandra, dokonując pogromu.

Ostateczny kres falangi[4] jako szyku bojowego nastąpił natomiast w początkach II wiek p.n.e., gdy zniknęły ostatnie państwa helleńskie i świat grecki znalazł się w rękach Republiki Rzymskiej. Pierwszą pokaźniejszą klęskę w starciu z rzymskimi legionami macedońscy falangiści ponieśli w bitwie pod Kynoskefaleją w 197 p.n.e. Roku"1.

1-Hoplici [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2011-08-25 07:51Z [dostęp: 2011-08-27 10:04Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hoplici&oldid=27768926